Bij het krieken van de ochtend, alweer een prachtige zonsopgang, is geen land in zicht.
Wel zijn er buren gearriveerd, drie andere zeereizen. De schepen lijken, ze worden geëxploiteerd door verschillende rederijen, allen dezelfde route af te leggen. Een piepend geluid geeft de ontvangst van een tekstbericht aan. Vodafone vertelt de tarieven van de huidige bestemming; Belize.
Het koraalrif aan de kust is ervoor verantwoordelijk dat de Glory niet kan aanleggen in de haven. In een dergelijk geval wordt van een, in cruise terminologie genoemde, tender gebruikt gemaakt.
Vrij vertaald betekent het een pendelbootje die de hele dag tussen de Glory en de haven vaart. Logistiek gezien aanmerkelijk complexer dan 3000 mensen door een deuropening een kade op te laten lopen. Een dergelijk bootje biedt per overtocht een enkele reis duurt een klein halfuur, plaats aan circa 200 mensen. De gebruikelijke barricades en beperkingen worden intern opgeworpen. Als verzamelpunt dient het Amber Palace, het drie verdiepingen hoge professional theater aan boord. Middels kleurtjes en nummertjes wordt een onderscheid aangebracht. Een blonde dame met Britse tongval, haar in het knotje op het hoofd en voorzien van een te grote zwarte bril neemt een microfoon ter hand en roept de nummertjes die de kleine sloepjes mogen betreden in de richting van het vaste land. De opgeroepen cruisegangers sjokken naar de uitgangspunt van het theater richting dek zero, waar de overstap op de vervoersboot plaatsvindt. In de verte is de haven van Belize City zichtbaar, de grootste stad van het land, echter niet de bestuurlijke hoofdstad. De zee klotst tegen de witte wanden van de Glory aan. Roestplekken bij de ramen zijn op dit niveau zichtbaar. Schommelend vult het bootje zich, alvorens te beginnen aan de overtocht van een klein half uur naar het vasteland.
De ingang tot Belize vanaf de zee bestaat uit een winkelcentrum. Paspoortcontrole is niet aan de orde. De Carnival sail and sign card is voldoende om het land te mogen betreden. Oude bussen staan opgesteld achter het havencomplex. Deze eerste indicatie van het welvaartsniveau in het land onderbouwd de beeldvorming enigszins; Belize is een arm land. De wijk rondom de haven omvat statige, grote huizen met witte gevels en lijkt het tegendeel te impliceren. Het blijkt echter meteen de gegoede wijk van de stad te zijn. Opgerold prikkeldraad versieren de muren en omheiningen van ieder huis. ‘Het is een verzekeringsdingetje’, stelt Marlene, de gids voor vandaag, ‘ zo hoeft men minder premie te betalen’.
Belize City is een compacte stad in een vrij vlak land. Alle primaire voorzieningen zijn aanwezig, de stad kent echter nagenoeg geen hoogbouw. Het ziekenhuis, de openbare gezondheidszorg is gratis, bestaat uit een aantal drie kleine gebouwen en ziet vanaf de buitenzijde niet hoogstaand uit. Marlene, type vrolijke negerin met gouden oorbellen, voegt vluchtig aan haar verhaal toe dat de gemiddelde levensverwachting in het land 80 jaar bedraagt. Geruststellend.
De overgang van de stad naar alles daar buiten is bijzonder groot. Infrastructuur buiten de stad verkeert in slechte conditie. Smalle half geasfalteerde wegen met gaten zijn niet ongewoon. Ook de kwaliteit van de volkshuisvesting neemt zienderogen gestaag af. Huizen maken plaats voor hutten, met een waslijn tussen de bomen gespannen en rondscharrelende kippen. Het passeren van voertuigen op de wegen is niet meer fatsoenlijk mogelijk. Zo nu en dan duikt de oude bus het grind in. Het overbruggen van de afstand van 31 mijl naar Altun Ha, de bestemming van vandaag, neemt meer dan een uur in beslag. Zoals de omringende landen in de regio hebben de Maya’s ook in Belize diverse bouwwerken achter gelaten. Altun Ha is één van de grootste sites van het land. Slechts twee van de in totaal zes delen van de stad, die pas in de zestiger jaren is ontdekt, is te bezoeken. De overige delen bevinden zich in de nog immer onontgonnen jungle.
Veel stof waait op zodra de aftandse bus de kleine parkeerplaats van grind waarop reeds een een tweetal bussen staan geparkeerd, wordt opgestuurd. Marlene pakt de microfoon en waarschuwt voor een grote drukte op het tempelcomplex. Na enigszins ongemerkt de entree te hebben gepasseerd, er staan geen borden, zijn vier groepen van niet meer dan 50 zielen per groep zichtbaar. De gehanteerde maatstaf wijkt aldus af van de westerse perceptie van drukte.
De zon staat hoog aan de blauwe hemel terwijl de toch beste indrukwekkende site wordt bezocht. Spijtig is de wijze waarop de restauratie heeft plaatsgevonden, waardoor duidelijk in de bouwwerken de nieuwe stenen zijn te onderscheiden, hetgeen soms het halve bouwwerk vormt.
Naast authentieke overblijfselen van het Maya verleden en de onontgonnen jungle beschikt Belize over een prachtig rif voor de kust. Het land heeft genoeg om aan de wereld te laten zien, zij zal zich echter wel moeten laten tonen om het nog in de kinderschoenen staande toerisme verder te professionaliseren en uit te bouwen.
sojmundi 