Touringcars overheersen de geasfalteerde parkeerplaatsen. Keurig in een rij staan de kleurige voertuigen opgesteld. Als bijen bij hun korf drentelen ouderen, gehuld in een kort broekje waaronder twee van witte sportsokken in sandalen voorziene melkbussen uitsteken, wat verveeld rond de bussen. Mogelijk nemen ze alvast een strategische positie in zodat bij vertrek het fel begeerde voorste plekje kan worden bemachtigd. De gemiddelde leeftijd ligt door de aanwezigheid van de internationale, vitale seniorengroepen ruim boven de 60 jaar.
De tegenstander is Aziatisch, onverstaanbaar, niet door de taal maar door de mondkapjes, en behangen met een flinke spiegelreflex, waarvan de aanschafprijs minimaal enkele maandpensioenen vertegenwoordigt. Ze zijn aan elkaar gewaagd; beide reizen ze altijd in groepen, zijn langzaam, houden rijen op en verpesten jouw foto door er voor langs te lopen.
In een lange rij staan ze te wachten. Daar in de verte is een groen hokje te zien, waarop met sierlijke letters ‘entrance’ staan geschilderd. De omgeving is landelijk en prachtig met een groen, heuvelachtig landschap tot zover het oog reikt. De blauwe lucht, onderbroken door schaapjeswolken maakt het plaatje compleet. Telkens als de zon niet wordt gehinderd door bewolking, neemt de temperatuur voelbaar behoorlijk toe, waarna de immer aanwezige wind weer voor verkoeling zorgt. Op de nabijgelegen A303 komt het verkeer zeer langzaam vooruit. Vanaf een heuvel slingert deze weg een dal in, waarbij één van de meest bezochte bezienswaardigheden van Engeland zichtbaar moet zijn vanachter het stuur. Het perfecte landschap wordt eigenlijk ruw onderbroken door de stoet blik die het doorsnijdt, alsmede brokkelt het idyllische karakter van deze plek een hierdoor een beetje af. Desalniettemin blijft het de uitdrukking rotsvast van toepassing; Stonehenge.
‘Sixteen pounds please’. Het paarskleurige verfrommelde bankbiljet waarop Elisabeth statig staat afgebeeld met een kroon in haar haar, verwisselt van eigenaar om toegang tot het grasveld te krijgen waarop de steenformatie zich bevindt. De stenen zijn daadwerkelijk enorm, waarbij het patroon zorgt voor een mystiek karakter. Het omringende landschap draagt hieraan, afgezien van het platgetrapte en verdorde gras rondom de stenen en het gespannen lint dat als barrière tegen te nieuwsgierige en souvenir minnende toeristen moet dienen, bij. De massaliteit van mensen is ervoor verantwoordelijk dat bij het afdrukken van een plaat minimaal één toerist op de achtergrond staat. Zo, midden op een dag in het weekend, daalt het mystieke karakter tot een nulpunt. Dit is massatoerisme op basis van een korte doorlooptijd. Het gros van de aanwezigen zal vijftien minuten tot hooguit een half uur de heilige grond bevolken. Ondanks dat de doorstroming hoog is, blijft het te druk.
Onwillekeurig neemt een wat oudere, stevige man, duidelijk een autochtoon, met verweerde tatoeages op beide armen, de inkt is schijnbaar in de loop der jaren gereduceerd tot blauw groene lijn, wat foto’s. Hij slentert door, hetgeen de halfbakken draak aan de achterzijde van zijn been zichtbaar maakt. Een korte blik in het rond doet je afvragen of Engelsen, waarvan zeker een tiende is uitgedost met een voetbalshirt, bij voorkeur vader en zoon, bij geboorte meteen worden getatoeëerd of dat het een standaard cadeau voor de zestiende verjaardag is. Tot zover genoeg over bevestigde vooroordelen.
Een bezoek moet duidelijk aan één van de uiteinden van de dag worden gepland. Onfortuinlijk genoeg is het gezien de openingstijden in dit jaargetijde bijzonder lastig om de zon te zien verschijnen danwel verdwijnen. Speciaal georganiseerde tours hiervoor schijnen aanmerkelijk ver in de tijd zijn uitverkocht. Ongetwijfeld geeft dit, indien het aanwezige gezelschap beperkt is, zowel letterlijk als figuurlijk veel meer glans aan deze plek. Desondanks blijft Stonehenge, waarvan de werkelijke functie nog altijd onduidelijk is, een bezienswaardigheid van formaat.
sojmundi 