Onder het Grey Monument staan tientallen deck chairs uitgeklapt. De meerderheid van de strandstoelen is bezet. Ontspannen kijken inwoners en bezoekers van de stad naar een videoscherm waarop een animatiefilm wordt geprojecteerd. Tussen de stoelen ligt het bezaaid met afval. Of minister Grey de drukte en rommel aan de voet van zijn monument had gewaardeerd valt te betwijfelen. Op deze zomerse namiddag is er afgezien van veel winkelende mensen weinig beweging in Newcastle. De stad, die vaak met drie daagse winkelcruises van Hoek van Holland wordt aangedaan, verschilt in alle opzichten enorm van het een dikke 150 km noordelijker gelegen Edinburgh. Newcastle voelt rauw. Ook al schijnt de zon volop, het lijkt inwoners niet vrolijk te stemmen. Overigens zijn er opvallend weinig toeristen te signaleren. De rode sightseeing bus met een half open dak, die in iedere stad van betekenis tegenwoordig zijn rondjes maakt, rijdt ook hier rond, met welgeteld vier passagiers, om een rondje van een uurtje door de stad te maken. Hier geen in het rood gestoken jongeren die druk flyers uitdelen en toeristen aanspreken op het drukte plein van de stad, maar een vriendelijke grijzende chauffeur met een pet die alles zelf regelt en gelooft dat ook twee dertigers nog voltijdstudent kunnen zijn. Om in een beperkt tijdbestek, zonder een grondige voorbereiding, de hoogtepunten van een stad te kunnen zien biedt zo’n bus wel een uitkomst.
Langs de Tyne is het rustig. De rivier wordt overspannen door een aantal bruggen vlak achter elkaar, waarvan de Millennium brug de meest recente en opvallende is. Met een ingenieuze constructie kan deze brug worden opgehaald. De Quay, zoals de kade wordt genoemd, ligt er verlaten bij. Een levendige boulevard, voorzien van een stadstrand had hier niet misstaan.
Troosteloze, leegstaande gebouwen, waarbij struiken door de met houten platen dichtgespijkerde ruiten naar buiten groeien zorgen hier voor de nodige sfeer. Evenmin als een deel van de binnenstad of plein vormt dit gebied geen centrale ontmoetingsplek of het hart van de stad.
Nukkig kijken twee straatleggers die een stoepje opnieuw van stenen voorzien, voor zich uit als de bus passeert. Op hoge snelheid komt een zwarte Mercedes, ramen open met de muziek luidt, langs gescheurd. Twee vale, onbehaarde koppen steken naar buiten. Groepen jongeren, sommige met ontbloot bovenlichaam, scholen zichtbaar samen, waarbij hun luide conversaties en verwensingen naar elkaar het publiek enigszins intimideert. Een deel van hen is duidelijk onder invloed van geestverruimende middelen, gezien hun blik, motoriek en gedragingen. Alsof ze enkele weken op zee hebben gezeten en nu weer zijn losgelaten. Het draagt in ieder geval niet bij aan het gevoel van veiligheid.
Een uur later en een veertigtal scheve foto’s later legt de bus aan het eind van de middag voor de laatste keer aan in een zijstraat van het centraal station, de uitvalsbasis van de bus. De tour, en de werkdag voor de oude man, zitten er weer op. Echte hoogtepunten of bezienswaardigheden ontbeert Newcastle. Een stad zonder hart, maar wel met hartritme stoornissen, het bezoeken nauwelijks waard.
sojmundi 