De eindeloze weg

Eindeloos lijken de bossen en de gele streep aan de linkerzijde van het asfalt. Zover het oog reikt één rechte streep voorwaarts. Drie banen, speedlimit 100. De zilvergrijze Chrysler 200, een ultieme burgerauto, zoemt over het asfalt, terwijl de digitale teller een snelheid van 117 aangeeft. Het is rustig op de highway, een vast groepje voertuigen met een gelijke kruissnelheid vreet gezamenlijk de kilometers weg, af en toe verwisselen ze van positie. Echt opschieten doet het niet. Op de binnenkant van de voorruit zijn meerdere kringen van de zuignap zichtbaar. Naast de pijl die de volgende afslag naar rechts aangeeft staat 253 km. Aan de rechterzijde van de weg doemt een groot rond gevaarte op, hetgeen de grootste appel ter wereld, aldus ook meteen een toeristische attractie blijkt te zijn.

Borden in het Engels en Frans geven aan dat de provincie Ontario weldra eindigt en over zal gaan in de provincie Quebec, het Franstalige deel van het land. De tweetaligheid verdwijnt zodra Quebec is bereikt; alles wordt alleen in het Frans weergegeven. De Canadezen vertonen model rijgedrag; ze houden keurig afstand, schieten niet in gaatjes of drukken andere weggebruikers naar voren. De hoofdregel dat bij het achthoekige rode bord per definitie moet worden gestopt, wordt zonder uitzondering nageleefd. Op gelijke kruispunten heeft degene die het eerst tot stilstand komt het recht ook als eerste weer in beweging te komen. Afgezien van een botte Nederlander in een Chrysler na, die ongeacht de volgorde voorrang neemt op de geduldige Canadezen, wordt ook deze regel nageleefd.

Gebroederlijk op een rijtje staan de vijf mounties, leunend op de vangrail. Eén van de mannen in het zwart, op zijn bezwete hoofd prijkt een zwarte hoed met een brede rand, heeft een lasergun geklemd in zijn rechterhand. Geamuseerd kijken de anderen toe hoe meerdere automobilisten een boete van minstens 95 Canadese dollar aan hun broek krijgen, aangezien nagenoeg iedereen de lage maximumsnelheid overschrijdt. In het kader van transparantie zijn de boetebedragen op borden langs de weg weergegeven. Dat men korte metten maakt met snelheidsovertredingen van meer dan 50 kilometer per uur blijkt uit de boete ter hoogte van 10.000 dollar.

De laatste kilometers van de meer dan 500 kilometers tikken weg. Op de kaart is de afgelegde afstand nog geen streepje van een centimeter.

Frans Montreal

Hijgend en zwetend komen ze naar beneden in nauw zittende, kleurige kleding Het gezicht rood van de inspanning, tong uit de mond en de benen verzuurd. Ze hebben zojuist de Mont Royal, een slingerende beklimming van bijna 4,5 km over een grindpad bedwongen. Centraal in Montreal bevindt zich het park Mont Royal. Zij die de, toch best zware beklimming voltooien worden beloond met een prachtig uitzicht over downtown Montreal.

Onderdeel van het park vormt een lommerrijke begraafplaats aan de achterzijde van de heuvel, waar zich de Joodse wijk van de stad bevindt. Ook Melissa woont hier in een statig herenhuis samen met haar hond, een beest met de schofthoogte van een pony. Melissa, ze is ongeveer de helft groter dan haar viervoeter, is de tachtig al gepasseerd. Voor de gezelligheid en de nodige inkomsten is ze een bed and breakfast begonnen in haar vrijstaande woning, dat te kampen heeft met achterstallig onderhoud. De inrichting van het pand lijkt minstens zo oud als zijzelf te zijn. Voorzichtig steekt de kolossale hond zijn lange kop naar buiten, terwijl hij wankelt op zijn poten zijn evenwicht probeert te houden.

Beton overheerst. Het is een grauwe vertoning dat desolaat oogt. De investeringskosten van het complex zijn onlangs pas volledig afbetaald, meer dan 40 jaar nadat het complex in het middelpunt van de belangstelling stond. Parc Olympique ligt er, zoals menig Olympisch complex, maar nutteloos bij. Deuren zijn afgeplakt met zwarte tape. De vijf ringen die op een muur zijn aangebracht lijkt de enige herkenbare herinnering aan het verleden te zijn. Op de brede boulevard wandelen een handjevol mensen. Eén hal heeft een nieuw leven als bioscoop gekregen, van volle zalen lijkt geen sprake te zijn. Positief is de frequente ontsluiting en directe koppeling met het metro netwerk; Parc Olympique is snel weer te verlaten.

Geliefd door haar historische karakter is Old Montreal wel een publiekstrekker. De laagstaande zon schijnt fel in de straten en verliest merkbaar kracht op deze zomerse zaterdagavond. Het is een drukte van belang op het voetpad dat langs de oude haven loopt. De, in verhouding tot Toronto, bescheiden skyline van de stad is goed zichtbaar vanaf hier. Aan de andere zijde schittert overheerst een ander soort ouderdom met half vergaan industrieel vastgoed, waarvan de kleur roest overheerst. Het deert de vele bezoekers niet, onachtzaam geniet men van de zwoele avondzon. Montreal straalt. Het is druk, de terrassen zitten vol, op de pleinen zijn cirkels mensen gevormd om artiesten heen die op acrobatische wijze hun kunsten vertonen. De Franse atmosfeer die in de stad hangt zorgt ervoor dat de kenmerkende Franse ‘gastvrijheid, behulpzaamheid en vriendelijkheid’ ook hier helaas voorkomt. Het verschil tussen de bevolking van Toronto en Montreal, Engels en Frans is vanuit dat perspectief duidelijk merkbaar.

Het felle blauwe licht geeft de kathedraal van Montreal, het bekendste gebouw, een mysterieuze uitstraling in de duisternis. Een lange rij auto’s passeert stapvoets het indrukkende gebouw, dat deels is ingeklemd door hoge kantoorgebouwen met gevels van glas. De infrastructuur van de binnenstad is duidelijk niet berekend op de hoeveelheid verkeer. Koplampen en rode remlichten doorbreken het belichting van de kathedraal. Omliggende gebouwen, met minstens dertig tot veertig etages, doen afbreuk aan het historische karakter. Ondanks dat is Montreal een mooie stad, waarvan de Franse roots vanuit aantal perspectieven spijtig zijn.