Let’s go Heat!

‘Going to the game?’ Marcus, de met een dikke bril getooide kale taxichauffeur, denkt te weten wat de bestemming van de geplande taxirit rond het middaguur is. Het zwarte shirt met aan de voorzijde een grote print van het Miami Heat logo vormt dan ook een goede aanwijzing. Zijn mug shot is op het dashboard van zijn gele taxi, een aftandse en uitgeleefde Ford, geplakt. Marcus baalt dat hij moet werken, zelf was hij ook graag gegaan. Hij draait het voertuig de Mac Arthur Causeway op, die South Beach verbindt met Downtown Miami. Aan de linkerzijde van de weg, die eigenlijk een brug is, wonen de magnaten in fraai ogende optrekjes op Star Island. De andere zijde is bestemd als aanlegbasis voor de drijvende flatgebouwen. Vier schepen zijn aangemeerd, ook de Glory ligt er nog een aantal uurtjes alvorens opnieuw uit te varen naar een aantal bestemmingen in de westelijke zijde van de Caribbean.
De American Airlines Arena, alias triple A, ligt naast de cruiseterminals aan het uiteinde van de brug, aan de rand van Downtown. Het is druk onderweg, hetgeen gebruikelijk is voor de uren rondom thuiswedstrijden. Al file rijdend komt de Arena in zicht. Marcus stelt voor dat het laatste stuk op eigen gelegenheid wordt afgelegd, gezien de verkeersdrukte. Downtown is op een zondag, ook al schittert de zon hoog aan de hemel, geen fijne plek om te zijn. Zwervers hangen wat rond op straat, duwen, gekleed in vodden, roestende winkelwagentjes voort waarin hun bezittingen zijn opgehoopt. Een donkere man, zich moeizaam voortbewegend op twee krukken, heeft niet meer dan een knotje op de plek waar normaal een voet zou moeten zitten, fel paars gekleurd, hetgeen een onsmakelijke aanzicht vormt. Evenals het vele verkeer komen zij ook rond game time bovendrijven om te bedelen voor een financiële bijdrage ter compensatie van het leed die vervolgens wordt ingezet om aan een verslaving te voldoen.

James is overal. Ook met Wade en Bosh lopen veel fans op hun rug rond. Zeker 90% van de bezoekers betreedt de trappen richting de Arena met een uiting van de thuisploeg op hun kleding. Zoals bij iedere attractie in de US wordt met een apparaat gezocht naar het aanwezige metaal en vindt een tassen controle plaats. De rij voor de Arena gaat vervolgens over in de rij voor de fanstore. De winkel is overvol. Vijf kassa’s ratelen onafgebroken om alle koopwaar te kunnen verwerken. Dat is pas omzet draaien. Alles van de Heat is derhalve te koop, van dekbedovertrek tot prullenbak. The Heat is hot in Miami.

Let’s go Heat! Let’s go Heat! Het grote vierhoekige videoscherm dat boven het veld hangt geeft de tekst aan, die vervolgens door het publiek luid wordt gescandeerd. De sfeer is aanstekelijk, steeds meer mensen gaan staan. In verdedigende spelsituaties rolt de tekst ‘defense’ over de videoschermen, die door het publiek enthousiast wordt overgenomen. Al snel loopt de Heat uit op de Spurs, met een voorsprong die oploopt tot meer dan 30 punten. De vedettes krijgen hun rust, waarmee de bankspelers gretig hun minuten kunnen maken. Het niveau daalt hiermee zichtbaar. In de loop van het laatste kwart loopt na een serie missers en een veilig gestelde overwinning de arena, met daarin ongeveer 20.000 toeschouwers, langzaam leeg, om de massale uittocht na het laatste fluitsignaal voor te zijn.

Van een verkeersinfarct is echter al sprake. Muurvast staan de wegen rondom de American Airlines Arena, de zuidelijke ringweg richting South Beach is zelfs in zijn geheel afgesloten. Manuel heeft de uitslag al gehoord. Zojuist keerde hij met zijn taxi terug van een lange rit naar Cape Canaveral, waarmee hij naar eigen zeggen 600 dollar verdiende, om nog even een ritje te doen. Hij klaagt over de lokale radiozenders in de omgeving van Orlando. ‘They only talk trash’. De radio start hard aan, om de nabeschouwing van de wedstrijd te kunnen volgen. Enthousiast vertelt hij fan van de Heat te zijn, maar alleen in de playoffs wedstrijden te bezoeken en daarvoor astronomische bedragen te betalen. In zijn Braziliaanse roots komt de eigenschap bescheidenheid in ieder geval niet voor, opscheppend over zijn bankrekening, florerende taxibedrijf en zijn appartement op South Beach met een half miljoen overwaarde. Alvorens Manuel zijn verhaal kan afmaken komt Lincoln Road in zicht, de eindhalte.

Instemmend knikken voorbijgangers naar het shirt, zelfs een langslopende James neemt de moeite tot een groet.’Did you go to the game?’, vraagt de donkere winkelbediende, terwijl ze kleding opvouwt. Meerdere mensen in de rode tenues passeren. Overal is de rode vlammende bal met de ring daarboven zichtbaar. De Heat leeft volop in Miami. Let’s go Heat!

Welcome a board!

Het terrein is uitgestrekt, de terminal is een groot van glazen gevel voorzien doosvormig gebouw. Blauwe borden geven de richting van de incheckbalies aan. Lange rijen voor de handbagage controle en een groot aantal beambten. De overeenkomsten met een vliegveld gaan grotendeels correct. Achter de glazen gevel ligt echter geen lap asfalt en staan geen vliegtuigen opgesteld, maar ligt een plas water waarin een tientallen meters hoog schip dobbert.

Glorieus ligt hij daar, naast zijn twee broertjes, vastgeknoopt met meerdere vuistdikke kabels. Hij steekt zowel naast als boven de terminal uit. De Carnival Glory, 14 dekken hoog en het tijdelijke onderkomen voor 3.000 toeristen, die in de loop van de dag tezamen met hun bagage allemaal het schip op moeten. Na de eerste check, die een stuk minder grondig is dan op het gemiddelde vliegveld, breekt de fase van het concreet inchecken aan. De eerste vraag die wordt gesteld informeert naar de toestand van de maag en darmen van de afgelopen twee dagen, of men wil verklaren niet te kampen met behoefteproblemen. Na een ontkennend antwoord wordt de mastercard overhandigt, die dient pas tot toegang tot het schip, tot de stateroom, (cruiseterm voor kamer) en voor het verrichten van alle betalingen. Een ouder stel, duidelijk ervaren cruisegangers, reizend met een klein trolleykoffertje met daarop gestapeld twee twelvepacks met frisdrank, nemen de kaart in ontvangst en stoppen het in een plastic hoedje waar een keycord aan is bevestigd. Vrolijk bungelt het pasje voor hun lijf. De oude dame achter de balie, ze oogt toch al zeker 70 jaar en in Nederland waarschijnlijk al lang met pensioen geweest, kijkt op van het kleine brilletje op de punt van haar neus en wijst naar de volgende fase waar fotografen klaar staan voor een witte achtergrond met daarop de Glory afgebeeld, hetgeen de laatste hindernis vormt om de Glory te mogen betreden, enkele uren voor de afvaart.

Het is een doolhof. Zoveel dekken, ruimten en liften. Op het negende dek wordt lunch geserveerd, met de skyline van Miami als achtergrond. Aan de andere zijde van het schip is South Beach zichtbaar. Het zwembad wordt reeds bevolkt terwijl de alcohol al rijkelijk vloeit op de opzwepende muziek die door een DJ wordt gedraaid. Carnival profileert de schepen als funships, daarmee trachtend een breed publiek aan te spreken. Het gezelschap is divers, van gezinnen met kleine kinderen tot bejaarden. Zo op het eerste oog overheersen desalniettemin mensen van middelbare leeftijd die de Amerikaanse nationaliteit bezitten. Een goede nummer twee zijn de Canadezen. De bemanning lijkt in zijn geheel te zijn opgepikt uit de Filippijnen om voor een schamel loon te worden onderdrukt en alle klusjes te mogen opknappen. Een kapitein met de Italiaanse nationaliteit schept meteen vertrouwen.

Een half uur voor vertrek worden alle opvarenden verzocht om naar dek 0 te gaan in het kader van een evacuering oefening. Het hele gezelschap schuifelt naar betreffende dek waar de reddingsboten hangen. De liften zijn buiten gebruik gesteld. Op een enigszins chaotische wijze wordt het vee naar beneden gedreven en achter een witte lijn opgesteld, om te aanschouwen hoe een reddingsvest werkt. Het is in ieder geval een effectieve methode om ieders aandacht voor het veiligheidsprotocol te krijgen, wie neemt tegenwoordig nog de moeite om het veiligheidsfilmpje in een vliegtuig uit te kijken. Weldra gaat de eerste, een oude man met een stok, plat in de samengepakte massa. Snel wordt de man opgetakeld en begeleidt naar de ziekenboeg. Einde oefening voor hem, een kwartier latere voor de massa, die mag terugkeren naar het zwembad en het biertje. Oorverdovend blaast de hoorn, gevestigd in de vin van het schip driemaal, waarmee het signaal van vertrek wordt gepresenteerd. Let the fun begin!

De baas van de Everglades

Genietend van het zonnetje liggen ze op een rijtje, half op het fietspad. Bek een beetje geopend, zodat net alle rijen tanden zichtbaar zijn, de staart nog halfgebogen in het gras gelegen. Het oogt als een gevaarlijke situatie, een wild dier, met een dusdanige gebit en angstaanjagend uiterlijk op een paar meter afstand. Niets blijkt minder waar. Alligators hebben een vreedzaam karakter, zo wordt gezegd, en zullen niet de confrontatie opzoeken. Geadviseerd wordt, middels bordjes, om ze niet te aaien.

Shark Valley, op circa 30 mijl van Miami gelegen, is een officieel natuurpark in de Everglades. Het biedt een geasfalteerd rondje met een lengte van 24 kilometer, 15 mijl voor de liefhebber, door dit deel van het moerasgebied aan. Naar goed Amerikaans gebruik zijn er twee smaken om het rondje af te leggen; voor de luie en immobiele medemens een treintje en voor de Europeanen is er tweewielerverhuur beschikbaar. Een diversiteit aan gevleugelte bewoond de sloot naast het fietspad. Tussen het hoge riet zijn de lig locaties van de alligator gemeenschap te onderscheiden. Nu de zon definitief door de bewolking is gebroken worden de ligplaatsen ingevuld. Enkele beesten zijn met een lengte van zeker vier tot vijf meter behoorlijk uit de kluiten gewassen. Ze zijn op geen enkele beweging te betrappen en kunnen derhalve theoretisch totaal onverwacht toeslaan indien ze toch ineens zin in een been of hand zouden hebben, in plaats van alweer schildpad. Met de wind in de rug worden de eerste 7 mijl op de enigszins krakkemikkige fietsen afgelegd. Halverwege bevindt zich een uitzichttoren, alwaar de gehele omgeving waar kan worden genomen. Een gezellig alligator onderonsje met zijn tienen, drie hoog opgestapeld, is vanuit dit perspectief in het struikgewas zichtbaar. De beesten zijn in het gebied in overvloed aanwezig. Rondvliegende flamingo’s geven het geheel een nog iets tropische karakter.

Het gebrul klinkt als een grasmaaier die moeite heeft hoog gras te kortwieken vlak voordat er een stok tussen de messen klem komt te zitten. Het spiegelgladde wateroppervlak vertoont scheurtjes, terwijl het lawaai gestaag dichterbij. ‘Five minutes’, roept Joe in deuropening. Hij past met zijn lengte net onder de deurpost door. Zijn zwaar getatoeëerde arm rust op de klink.

Langzaam sterft het lawaai weg, om na enkele minuten terug te keren. Tussen de begroeiing komt de veroorzaker van de onrust tevoorschijn, een bekende verschijning en handig vervoermiddel in de Everglades; de airboat. De toegangsweg naar de Everglades, 8th street ten westen van Miami, is deels verpest met billboards aan weerszijden waarop diverse gatorparken en airboat rides worden aangeprijsd. Aangezien een dergelijk toeristisch ritje past binnen het karakter van het bezoek en geen schade aan de omgeving wordt toegebracht valt de keuze voor Chief Joe, die het minst uitbundig adverteert en toch een redelijk gevulde parkeerplaats langs de rivier heeft.

Getooid in winterjack en muts start de jongeman de propeller van de boot. Zijn huidskleur en uiterlijk verraden zijn latino afkomst, zoals zovelen in Miami en omgeving. Spaans is minstens zo vaak hoorbaar als het Engels. De blauwe boot komt op gang en wordt vakkundig het moerasgebied ingestuurd, scherend over en langs de waterplanten, waarvan een deel nog krom staat van de vorige rit. Het vaartuig blijkt uitermate wendbaar te zijn en zich ook zijwaarts te kunnen voortbewegen, zoals de latino demonstreert. Een tiental minuten vliegt de boot over het water, waarin afgezien van flora, geen enkel leven zichtbaar is om vervolgens aan te leggen bij een kleine houten nederzetting midden in het gebied. Hier ‘woont’ al een derde van zijn leven een zestig jaar oude alligator, die nu, doodstil zoals al zijn soortgenoten, op zijn vaste stek ligt. De latino springt over hek en komt naast de alligator terecht. Verschrikt springen drie toeristen een stap achteruit en slaken een kreet. De routine druipt echter van de vertoning af. De latino tikt arrogant op de snuit van het oude beest waarna deze gewillig zijn bek opent en een slecht onderhouden gebit toont. Vervolgens steekt hij zijn hand in de bek van het beest, die geen krimp geeft. Op dit moment had het oude dier best even mogen laten zien wie er de baas van de Everglades is.

Mustang hits the Keys

Met een keurig gangetje van zo’n 70 mijl galoppeert de Mustang over de Interstate 95. Zijn gitzwarte kleur schittert in de zon en steekt fel af tegen de blauwe hemel. Geregeld komt de Mustang een soortgenoot tegen, meestal in een andere kleurstelling. De motor hinnikt wat. De reis is nog lang, 210 mijl enkele reis, maar het belooft een echte ‘scenic route’ te worden. Weggezakt in de diepe lederen beklede sportstoelen krijgt de Mustang de sporen. Schijnbaar te hard, de automaat brult het uit alvorens tot versnellen over te gaan.

In Florida City krijgt de Mustang zijn energie voor de komende uren toegediend. Het prepay systeem dat hiervoor wordt gehanteerd voorkomt in ieder geval dat benzinedieven onschuldige burgers in filefuiken doodrijden. Voor 20 dollar vreet de Mustang de tank vol en wordt koers richting het zuiden gezet. Met een buitentemperatuur van 61F is kaploos deze ochtend nog te frisjes. Brede vierbaanswegen met voertuigen, bij voorkeur groot, hoog, breed en brandstof slurpend, die elkaar van alle kanten inhalen maken plaats voor een rustige eenbaansweg waarop de verkeersintensiteit een stuk geringer is. Het landschap ‘ verandert van billboards en een Subway of Mc Donalds om de 500 meter naar palmboom bossen en moerasgronden, als uitlopers van de Everglades. Een geel achthoekig bord waarop een alligator is afgebeeld, met een wit onderbord ‘crossing alligators’ bevestigd dit vermoeden.

Aan weerszijden van de highway 1, beter bekend als the overseas highway, neemt het aandeel van de vloeibare oppervlakte toe. Key Largo, als eerste van de Upper Keys wordt na een half uurtje bereikt. Duikscholen, snorkel excursies en de sandel outlet store bevolken nu de kolossale billboards langs de weg. Het land wordt naarmate de rit vordert steeds smaller en aantal bruggen neemt gestaag toe. De aanduiding ‘the scenic route of Florida’ wordt in toenemende mate waargemaakt. Ook de Mustang geniet, soepel manoeuvrerend over de bochtige wegen. Milemarkers, groene rechthoekige bordjes aan de zijkant van de weg tellen af tot Key West, waar zich mile zero bevindt.

Bij mile 77 woont Robbie, die zelf door het consequent voeren van tarpons, langwerpige vissen van het formaat dolfijn, een toeristische attractie heeft gecreëerd. Rondom de tarpon attractie heeft zich een toeristisch marktje ontwikkeld waar allerlei prullaria van eigenaar verwisseld. Robbie, voorzien van een noeste kop en gehuld in een camouflagepak, loopt met een lange stok waaraan aan het uiteinde een boei is vastgeknoopt dreigend zijn houten pier op. Twee wit grijze pelikanen schrikken op van zijn komst en vluchten voordat de boei hen kan raken ongemakkelijk fladderend weg. ‘One buck entry, three bucks to feed’, zegt hij vertrouwd. Overal in zijn haventje bevinden de tarpons, mogelijk wachtend op vreten. De bootjes worden bevolkt door pelikanen, die op hun beurt azen op gemorst vis. De tarpons blijken echter weinig hongerig. Hun onvervalste happende gedrag op vis blijft uit. Robbie beweert dat het water te koud is vandaag, of zijn er wellicht al teveel toeristen geweest vanochtend?

De Mustang raast door naar de tweede fase, de Middle Keys, en stevent af op de Seven Miles Bridge. De brug lijkt oneindig te zijn, maar blijkt in de praktijk verrassend genoeg zeven mijl lang te zijn. Parallel staat als vergane glorie de oorspronkelijke brug te wankelen op zijn door de weerselementen aangetaste pijlers. Uitwerpselen van meeuwen hebben het erfstuk, waarvan delen ontbreken, zijn huidige kleur gegeven. Bij het naderen van Big Pine Key houdt de Mustang even in voor mogelijk overstekend wild. Herten hebben op deze Key de nare eigenschap om zonder uit te kijken over te steken en daarbij aankomende voertuigen te negeren. Voor de gemiddelde Amerikaanse pick-up levert dit een aantal avondmalen vlees op, de Mustang houdt liever zijn mooie snuitje intact.

Moeizaam dendert het treintje, wereldberoemd zoals de tekst op de zijkant aangeeft, wie kent de Key West express nu niet, voort door Duval Street. Aan boord voornamelijk binnenlandse toeristen, waarvan driekwart zichtbaar een BMI hebben waarvan de honden geen brood lusten.

Het arme motortje moet beulen om de combinatie voort te trekken en aan de gang te houden. Luie mensen nemen en plaats en laten zich voeren langs de bezienswaardigheden van Key West. Met stip op één en waarschijnlijk wel wereldberoemd is the Southern most point, het meest zuidelijke puntje van de US, hetgeen zich bevindt op 90 mijl van Cuba. Deze informatie is op een kleurige boei geschilderd, pal naast de zee aan het einde van de kilometerslange Duval Street, dat geheel bestaat uit bars, souvenirwinkels en nog meer bars. Keurig in een lange rij opgesteld staan zo’n honderdtal vakantievierders te wachten om tezamen met de boei te kunnen worden vastgelegd. Gemoedelijk en geduldig komt schoorvoetend de boei dichterbij. Vanuit sociologisch perspectief bijzonder dat zonder interventie spontaan een rij is ontstaan en niet wordt voorgedrongen. Amerikanen lijken gewend te zijn om overal in de rij te staan; of dit nu voor de bus, voor de ochtendkoffie of voor een boei is.

Hoog en ondersteboven steekt de potige jongeman boven zijn publiek uit. Hij maakt een handstand, steunend op twee rode palen. Zijn slangenmens vrouw toont het publiek, opgeteld achter het rode touw dat in een ronde vorm op de siertegels van Mallory Square is uitgespannen, hoe je een brug van jezelf kunt maken, om vervolgens middels een strakke beweging terug te keren naar een normale positie voor een mens. Luid schreeuwend over het plein verkondigt de man dat dit hun broodwinning is en het verzoek om men 5 dollar wil doneren ter bewondering van hun acrobatische kunsten en om in hun levensonderhoud te voorzien. Mallory Square is naast de verschillende vrijbuiters, om de beurt laten ze hun kunsten zien, de plek waar dagelijks de zonsondergang wordt gevierd. De snijdende wind en lage temperatuur maken het verblijf nogal onprettig. Langzaam verdwijnt de rode bol door de dikke bewolking. Het daadwerkelijk zakken van de bol is door de wolkendrukte aan de hemel, die steeds meer oranje kleurt niet zichtbaar. Meer bewonderaars lopen het inmiddels al aardig gevuld plein op om dit natuurverschijnsel op deze plek te aanschouwen. De wijze waarop de hemel van kleur verspringt en de duisternis inzet is een spektakel.

Ongeduldig is de Mustang. Op stal, een prijzige parkeergarage te wijten aan het parkeerprobleem in Key West, heeft hij zijn rust gepakt maar is nu weer klaar om de Keys in de en de mijlen in de duisternis te verslinden in de richting van Miami.

Shopaholic

Sip kijkt hij voor zich uit, zijn handen geklemd om het kartonnen bekertje van de Starbucks. In een slordig handschrift met een zwarte merkstift heeft het bekertje de naam ‘George’ gekregen. George, een wat oudere Amerikaanse staatsburger, pet op, jasje en korte broek aan afgemaakt met witte sportsokken en sportschoenen, neemt wederom plaats op het met bruin leer beklede zitbank. Vier grote plastic tassen heeft hij al verzameld. Zijn vrouw duikt nu de Hollister in, op zoek naar nieuwe koopjes, als deelneemster aan de volkssport nummer 1; shoppen. Naast hem zit nog een rij mannen, gedupeerd door eenzelfde situatie.
Ook Miami, zoals zo vele Amerikaanse steden kent geen stadscentrum met een winkelapparaat. Downtown Miami bestaat uit hoge, van glazen gevels voorziene kantoorgebouwen. Bevolkt en druk overdag, verlaten en een no go area in de avonduren. Om te kunnen consumeren kan de Amerikaan, en natuurlijk de toerist, terecht in één (liefst meerdere) van de vele malls. Deze zijn er in verschillende verschijningsvormen; een aantal winkels bij elkaar als een niet overdekt geheel, te vinden om elke paar honderd meter langs de doorgaande wegen, de stand alone superstores en de echte malls, een overdekt complex, meestal gelijkvloers, waarin zich honderden winkels bevinden, omringd door een uitgestrekt parkeerterrein, met parkeerplaatsen conform de afmetingen van het gemiddelde Amerikaanse voertuig.

George zit te wachten op zijn vrouw in Sawgrass Mills, een outlet malls gelegen in Sunrise, genesteld tegen de rand van de Everglades op zo’n 50 kilometer van Miami. Het winkelend publiek is gegoed en de hangjeugd ontbreekt. De mall security patrouilleert op segways continu.

De misdaad jegens onwetende toeristen bestaat uit het vreemde feit dat getoonde prijzen voor producten exclusief tax zijn. Amerika is het land van de ondernemers. Ondanks dat blijft, mede gezien de huidige koers van de dollar, de aankoop van kleding een prijstechnisch interessante bezigheid.