Na een voettocht van vijftien minuten bereik je de uiteinden van Schiphol. Hier huizen de vliegmaatschappijen die voor een gering bedrag vervoer door de lucht aanbieden. Dat alles wordt uitgezogen om tot een zo laag mogelijk kostprijs te komen is overal in terug te zien. Er wordt niet gesproken over een terminal, maar een pier, aangeduid met de letter H. Het doet denken aan een verwaarloosde houten brug, op verweerde betonnen palen voor de kust in zee, als symbool van vergane glorie. Met een beetje fantasie is de echte Pier te herkennen in deze constructie, maar dan wel een overdekte versie; een lange gang, gesplitst door een glazen wand, op palen. Er zijn vijf deuren, waarachter een betonnen, kale, trap naar begane grond schuilt, omgeven door klinisch witte muren. Hetgeen aan het uiteinde van de trap is niet zichtbaar. Het blijkt de ruimte te zijn waar het proces van boarding plaatsvindt. De inrichting is minimalistisch met tien stoeltjes, een zwart houten verhoging met schuine randen, een dusdanig gepositioneerd en doorlopend zwart lint dat hordes passagiers in toom moet houden en een oranje metalen gevaarte met een bak, waarbij reizigers met te brede bagage wordt verzocht aan te tonen dat hun bagage toch aan de richtlijnen voldoet, door deze in de bak te drukken. Een met vettig geblondeerd haar, gezette dame, wordt tegengehouden. Ongerust kijkt ze om zich heen, terwijl ze de roze koffer met moeite optilt en boven de bak positioneert. Te breed. Enigszins beschamend zoekt ze een hoekje van de kale ruimte op om de breedte van de koffer te laten afnemen. Poging twee slaagt.
De ruimte vult zich, binnen de linten, met een mensenmassa, ruim een uur voor vertrek. Bij gebrek aan voorzieningen zit nagenoeg iedereen gewoon op de betonnen vloer te wachten. Een bijzonder gezicht in een onlangs opgeleverd luchthaven gebouw in de huidige tijd en in groot contrast met de rest van Schiphol, dat toch zeker niet oncomfortabel is of gebrekkige voorzieningen heeft. Desalniettemin is het bewonderenswaardig dat men in staat is geweest om de huisvesting volledig in analogie van de maatschappijen die er gebruik maken te ontwikkelen.
Twintig minuten voor vertrek landt het oranje witte gevaarte voor de deur. Als een goed geoliede machine treedt het proces in werking, waardoor enkele minuten later de eerste passagiers het vliegtuig ontstijgen. Laden en lossen lijkt vervolgens een simultane activiteit te zijn. Weldra wordt waarschijnlijk op een onverstaanbare wijze een mededeling gedaan, dat een ieder doet opstaan en een rij vormen, gewapend met een hun tien kilo zwaar handbagage koffertje. Hiermee zal waarschijnlijk meer bagage in de compartimenten aan de bovenzijde zitten dan in het ruim.
Een goedkope manier om te reizen over korte en middellange afstanden is het vliegen met een low cost chartermaatschappij zeker, maar meer dan reizen in de vorm van verplaatsen door de lucht is het niet. Eerst wachten op de koude grond, dan na een stalorder in een lijn opstellen om uiteindelijk op een harde, van uitbundige reclame voorziene stoel zonder, waarbij eerst de benen in de nek moeten worden gevouwen, plaats te nemen.
Kost weinig, meer dan een geografische verplaatsing krijg je er ook niet voor. Wellicht dat integraal deze ervaring beschouwende een gevleugelde bus in dit verband beter de lading dekt dan een vliegtuig.
sojmundi 