Met een keurig gangetje van zo’n 70 mijl galoppeert de Mustang over de Interstate 95. Zijn gitzwarte kleur schittert in de zon en steekt fel af tegen de blauwe hemel. Geregeld komt de Mustang een soortgenoot tegen, meestal in een andere kleurstelling. De motor hinnikt wat. De reis is nog lang, 210 mijl enkele reis, maar het belooft een echte ‘scenic route’ te worden. Weggezakt in de diepe lederen beklede sportstoelen krijgt de Mustang de sporen. Schijnbaar te hard, de automaat brult het uit alvorens tot versnellen over te gaan.
In Florida City krijgt de Mustang zijn energie voor de komende uren toegediend. Het prepay systeem dat hiervoor wordt gehanteerd voorkomt in ieder geval dat benzinedieven onschuldige burgers in filefuiken doodrijden. Voor 20 dollar vreet de Mustang de tank vol en wordt koers richting het zuiden gezet. Met een buitentemperatuur van 61F is kaploos deze ochtend nog te frisjes. Brede vierbaanswegen met voertuigen, bij voorkeur groot, hoog, breed en brandstof slurpend, die elkaar van alle kanten inhalen maken plaats voor een rustige eenbaansweg waarop de verkeersintensiteit een stuk geringer is. Het landschap ‘ verandert van billboards en een Subway of Mc Donalds om de 500 meter naar palmboom bossen en moerasgronden, als uitlopers van de Everglades. Een geel achthoekig bord waarop een alligator is afgebeeld, met een wit onderbord ‘crossing alligators’ bevestigd dit vermoeden.
Aan weerszijden van de highway 1, beter bekend als the overseas highway, neemt het aandeel van de vloeibare oppervlakte toe. Key Largo, als eerste van de Upper Keys wordt na een half uurtje bereikt. Duikscholen, snorkel excursies en de sandel outlet store bevolken nu de kolossale billboards langs de weg. Het land wordt naarmate de rit vordert steeds smaller en aantal bruggen neemt gestaag toe. De aanduiding ‘the scenic route of Florida’ wordt in toenemende mate waargemaakt. Ook de Mustang geniet, soepel manoeuvrerend over de bochtige wegen. Milemarkers, groene rechthoekige bordjes aan de zijkant van de weg tellen af tot Key West, waar zich mile zero bevindt.
Bij mile 77 woont Robbie, die zelf door het consequent voeren van tarpons, langwerpige vissen van het formaat dolfijn, een toeristische attractie heeft gecreëerd. Rondom de tarpon attractie heeft zich een toeristisch marktje ontwikkeld waar allerlei prullaria van eigenaar verwisseld. Robbie, voorzien van een noeste kop en gehuld in een camouflagepak, loopt met een lange stok waaraan aan het uiteinde een boei is vastgeknoopt dreigend zijn houten pier op. Twee wit grijze pelikanen schrikken op van zijn komst en vluchten voordat de boei hen kan raken ongemakkelijk fladderend weg. ‘One buck entry, three bucks to feed’, zegt hij vertrouwd. Overal in zijn haventje bevinden de tarpons, mogelijk wachtend op vreten. De bootjes worden bevolkt door pelikanen, die op hun beurt azen op gemorst vis. De tarpons blijken echter weinig hongerig. Hun onvervalste happende gedrag op vis blijft uit. Robbie beweert dat het water te koud is vandaag, of zijn er wellicht al teveel toeristen geweest vanochtend?
De Mustang raast door naar de tweede fase, de Middle Keys, en stevent af op de Seven Miles Bridge. De brug lijkt oneindig te zijn, maar blijkt in de praktijk verrassend genoeg zeven mijl lang te zijn. Parallel staat als vergane glorie de oorspronkelijke brug te wankelen op zijn door de weerselementen aangetaste pijlers. Uitwerpselen van meeuwen hebben het erfstuk, waarvan delen ontbreken, zijn huidige kleur gegeven. Bij het naderen van Big Pine Key houdt de Mustang even in voor mogelijk overstekend wild. Herten hebben op deze Key de nare eigenschap om zonder uit te kijken over te steken en daarbij aankomende voertuigen te negeren. Voor de gemiddelde Amerikaanse pick-up levert dit een aantal avondmalen vlees op, de Mustang houdt liever zijn mooie snuitje intact.
Moeizaam dendert het treintje, wereldberoemd zoals de tekst op de zijkant aangeeft, wie kent de Key West express nu niet, voort door Duval Street. Aan boord voornamelijk binnenlandse toeristen, waarvan driekwart zichtbaar een BMI hebben waarvan de honden geen brood lusten.
Het arme motortje moet beulen om de combinatie voort te trekken en aan de gang te houden. Luie mensen nemen en plaats en laten zich voeren langs de bezienswaardigheden van Key West. Met stip op één en waarschijnlijk wel wereldberoemd is the Southern most point, het meest zuidelijke puntje van de US, hetgeen zich bevindt op 90 mijl van Cuba. Deze informatie is op een kleurige boei geschilderd, pal naast de zee aan het einde van de kilometerslange Duval Street, dat geheel bestaat uit bars, souvenirwinkels en nog meer bars. Keurig in een lange rij opgesteld staan zo’n honderdtal vakantievierders te wachten om tezamen met de boei te kunnen worden vastgelegd. Gemoedelijk en geduldig komt schoorvoetend de boei dichterbij. Vanuit sociologisch perspectief bijzonder dat zonder interventie spontaan een rij is ontstaan en niet wordt voorgedrongen. Amerikanen lijken gewend te zijn om overal in de rij te staan; of dit nu voor de bus, voor de ochtendkoffie of voor een boei is.
Hoog en ondersteboven steekt de potige jongeman boven zijn publiek uit. Hij maakt een handstand, steunend op twee rode palen. Zijn slangenmens vrouw toont het publiek, opgeteld achter het rode touw dat in een ronde vorm op de siertegels van Mallory Square is uitgespannen, hoe je een brug van jezelf kunt maken, om vervolgens middels een strakke beweging terug te keren naar een normale positie voor een mens. Luid schreeuwend over het plein verkondigt de man dat dit hun broodwinning is en het verzoek om men 5 dollar wil doneren ter bewondering van hun acrobatische kunsten en om in hun levensonderhoud te voorzien. Mallory Square is naast de verschillende vrijbuiters, om de beurt laten ze hun kunsten zien, de plek waar dagelijks de zonsondergang wordt gevierd. De snijdende wind en lage temperatuur maken het verblijf nogal onprettig. Langzaam verdwijnt de rode bol door de dikke bewolking. Het daadwerkelijk zakken van de bol is door de wolkendrukte aan de hemel, die steeds meer oranje kleurt niet zichtbaar. Meer bewonderaars lopen het inmiddels al aardig gevuld plein op om dit natuurverschijnsel op deze plek te aanschouwen. De wijze waarop de hemel van kleur verspringt en de duisternis inzet is een spektakel.
Ongeduldig is de Mustang. Op stal, een prijzige parkeergarage te wijten aan het parkeerprobleem in Key West, heeft hij zijn rust gepakt maar is nu weer klaar om de Keys in de en de mijlen in de duisternis te verslinden in de richting van Miami.
sojmundi 