‘Geen service’ staat er op het schermpje van de smartphone. Plekken op de wereld waar mobieltjes geen bereik hebben worden steeds schaarser. Als men dan zo’n plek heeft bereikt voelt het echt als the middle of nowhere. De omgeving is weids en uitgestrekt, maar vol van geluid. Vogels laten zich horen, het gekwetter gaat onophoudelijk door. Hele gesprekken worden gevoerd van boom tot boom en tak tot tak. Kleurige vogels in verschillende afmetingen snijden gracieus door de halfbewolkte lucht. De eerste ‘sights and sounds’ van de Patanal zijn veelbelovend.
Pousada’s lijken multidisciplinaire organisatie, waarvan het bieden van onderdak en excursies in het gebied aan toeristen een onderdeel is, zij het een wezenlijk onderdeel. Ze beschikken over eigen land, waar vee wordt gehouden en waarin tevens het natuurgebied is gelegen waar de excursies worden aangeboden. Het deel van het terrein waarop zich de opstallen bevinden is omheind middels een hekwerk dat niet misstaat in een gemiddelde gevangenis, inclusief uitzichtpost. Tegen ongewenste buitenstaanders, of tegen ongewenst wild? Slechts zo’n 10 keer in 15 jaar heeft de lokale gids, ontbrekende voortand, vale pet en immer zonder schoeisel een jaguar gezien, het meest gevaarlijke dier, afgezien van de tien miljard vliegen, dat in dit gebied voorkomt. Vorig jaar voor het laatst gesignaleerd in de directe nabijheid van de pousada, de kans op een ontmoeting is aldus zeker zeer gering. Hetzelfde geldt voor de anaconda, die hier ook, zij het in mindere mate, voorkomt.
Zelfs liggend in een hangmat is een deel van de aanwezige fauna te bewonderen, zowel als wild dier alsmede als huisdier. Rustig hupt een havik, met zijn scherpe, oplettende blik oogt hij ook als een echte killer, op een bankje. Muisstil kijkt hij om zich heen. Van lange duur is de stilte niet, een groep witte ganzen produceert veel herrie, paniek in de groep alom. De aanjagers hiervan blijkt, na enkele wiegende bewegingen in de hangmat om een goed overzicht van de situatie te krijgen, de huiszwijntjes te zijn, onder aanvoering van moeder Marissa. Vrolijk dartelen de zwijntjes achter de ganzen aan, terwijl ze tussendoor in zwarte aarde wroeten met hun neus, die ze als een schep gebruiken. Agressief komen de ganzen in het verweer, echter laten ze zich overklassen door het viertal, die ze richting de kleine vijver aan de voorzijde van de pousada verdrijven. Alsof de missie hiermee is voltooid draaien ze zich om en begeven zich onder de gasten, in een poging voedsel op te scharrelen of om dit juist gehaaid af te troggelen.
De volgende stamgast dient zich aan. Zijn vertoning is als een pauw, mooi felle kleuren en gek op aandacht. Met zijn glanzend rode vacht, blauw met groen gekleurde vleugels voldoet hij aan het stereotype beeld van een papegaai zoals kinderen het voor ogen hebben. Vol zelfvertrouwen komt de ara aanvliegen en neemt plaats op het loket van de bar, zonder een bestelling te plaatsen. Gedomesticeerd wildlife vanuit de hangmat.
Kringetjes in het water. Het lichtrode vlees dient als lokaas om een beruchte, met een flink gebit uitgeruste vis aan de haak te kunnen slaan. Piranha vissen, alsof het een volkssport betreft, in een rijtje naast elkaar, gewapend met een stok van een soort bamboe materiaal, voorzien van een visdraad en een vlijmscherpe haak. Voeg daaraan een portie techniek, een onsje geduld en geen angst voor kaaimannen toe en de perfecte piranha visser is opgestaan.
De beesten hebben te kampen met een slechte beeldvorming. De eerste piranha die uit zijn leefomgeving wordt gehaald ziet er dan ook best gevaarlijk uit. Voorzichtig wordt het beest van de haak afgehaald en wordt de vangst door paparazzi omgeven en volop gefotografeerd, alvorens zijn forse gebit wordt getoond. Indrukwekkend. Bedankt voor de diensten wordt ervervolgens een mes in zijn kop gestoken, waarna, nog een keer spartelend, het leven uit de roofvis verdwijnt. Zijn lot; lunch voor de komende dag.
Doodstil liggen de kaaimannen in het riviertje. Best onwerkelijk om dergelijke, toch wel afschrikkende beesten, van zo dichtbij te zien. Indien het beest een actieve bui zou hebben en trek in mensenvlees, rest hem slechts enige meters op een onbeheerd ogenblik en een sterke startsprint om zijn doel wet bereiken. Ze lijken echter lui en blijven roerloos net onder het wateroppervlak drijven, de vissers op enkele meters afstand in de gaten houdend. Het zijn relatief kleine beesten, een gemiddeld exemplaar zal geen volwassen mens kunnen doden. Dit is enigszins geruststellend, desalniettemin is het verstandig om een confrontatie te vermijden. Een piranha, te klein om te nuttigen, wordt gevoerd aan een kaaiman van ongeveer een meter. Met een harde klap wordt het beest opgeschrokt.
Terwijl het licht steeds zachter wordt, neemt de bewolking langzaam toe. Prachtige wolkenpartijen vullen de lucht, als achtergrond decor voor de rivier waar actief op piranha’s wordt gevist en een groepje kaaimannen op de loer ligt. Het enige wat dit tafereel ietwat onprettig is maakt is de aanwezigheid van muggen. Overal zijn muggen, het stikt ervan. Niet gedeete (nieuw werkwoord) lichaamsdelen zijn meteen een doelwit van deze volstrekt nutteloze, irritante beesten, die feitelijk geen enkel bestaansrecht hebben alsmede geen positieve kenmerken omvatten. Afgezien van het feit dat de beet op zich vrij pijnloos is, is het ongemak na de daadwerkelijke beet in de vorm van jeuk des te onprettiger. Met rode stippen, variërend van omvang, bedekte lichaamsdelen zal het spoedige resultaat naar verwachting zijn.
Langzaam gaat de zon onder aan de horizon, tussen de palmbomen en de dichte begroeiing is af en toe een glimp op te vangen van de met rood donkerrode horizontale strepen vervulde hemel. Het lijkt wel of in een dergelijke omgeving het licht echt veel zachter wordt vanaf ongeveer een uur voor zonsondergang. Vogels trekken in groepen voorbij tegen een zienderogen afnemende hoeveelheid daglicht. De duisternis treedt snel in, bomen worden silhouetten. Dit is een moment waarop men beseft hoe puur en leeg de wereld ook kan zijn.
sojmundi 