Het terrein is uitgestrekt, de terminal is een groot van glazen gevel voorzien doosvormig gebouw. Blauwe borden geven de richting van de incheckbalies aan. Lange rijen voor de handbagage controle en een groot aantal beambten. De overeenkomsten met een vliegveld gaan grotendeels correct. Achter de glazen gevel ligt echter geen lap asfalt en staan geen vliegtuigen opgesteld, maar ligt een plas water waarin een tientallen meters hoog schip dobbert.
Glorieus ligt hij daar, naast zijn twee broertjes, vastgeknoopt met meerdere vuistdikke kabels. Hij steekt zowel naast als boven de terminal uit. De Carnival Glory, 14 dekken hoog en het tijdelijke onderkomen voor 3.000 toeristen, die in de loop van de dag tezamen met hun bagage allemaal het schip op moeten. Na de eerste check, die een stuk minder grondig is dan op het gemiddelde vliegveld, breekt de fase van het concreet inchecken aan. De eerste vraag die wordt gesteld informeert naar de toestand van de maag en darmen van de afgelopen twee dagen, of men wil verklaren niet te kampen met behoefteproblemen. Na een ontkennend antwoord wordt de mastercard overhandigt, die dient pas tot toegang tot het schip, tot de stateroom, (cruiseterm voor kamer) en voor het verrichten van alle betalingen. Een ouder stel, duidelijk ervaren cruisegangers, reizend met een klein trolleykoffertje met daarop gestapeld twee twelvepacks met frisdrank, nemen de kaart in ontvangst en stoppen het in een plastic hoedje waar een keycord aan is bevestigd. Vrolijk bungelt het pasje voor hun lijf. De oude dame achter de balie, ze oogt toch al zeker 70 jaar en in Nederland waarschijnlijk al lang met pensioen geweest, kijkt op van het kleine brilletje op de punt van haar neus en wijst naar de volgende fase waar fotografen klaar staan voor een witte achtergrond met daarop de Glory afgebeeld, hetgeen de laatste hindernis vormt om de Glory te mogen betreden, enkele uren voor de afvaart.
Het is een doolhof. Zoveel dekken, ruimten en liften. Op het negende dek wordt lunch geserveerd, met de skyline van Miami als achtergrond. Aan de andere zijde van het schip is South Beach zichtbaar. Het zwembad wordt reeds bevolkt terwijl de alcohol al rijkelijk vloeit op de opzwepende muziek die door een DJ wordt gedraaid. Carnival profileert de schepen als funships, daarmee trachtend een breed publiek aan te spreken. Het gezelschap is divers, van gezinnen met kleine kinderen tot bejaarden. Zo op het eerste oog overheersen desalniettemin mensen van middelbare leeftijd die de Amerikaanse nationaliteit bezitten. Een goede nummer twee zijn de Canadezen. De bemanning lijkt in zijn geheel te zijn opgepikt uit de Filippijnen om voor een schamel loon te worden onderdrukt en alle klusjes te mogen opknappen. Een kapitein met de Italiaanse nationaliteit schept meteen vertrouwen.
Een half uur voor vertrek worden alle opvarenden verzocht om naar dek 0 te gaan in het kader van een evacuering oefening. Het hele gezelschap schuifelt naar betreffende dek waar de reddingsboten hangen. De liften zijn buiten gebruik gesteld. Op een enigszins chaotische wijze wordt het vee naar beneden gedreven en achter een witte lijn opgesteld, om te aanschouwen hoe een reddingsvest werkt. Het is in ieder geval een effectieve methode om ieders aandacht voor het veiligheidsprotocol te krijgen, wie neemt tegenwoordig nog de moeite om het veiligheidsfilmpje in een vliegtuig uit te kijken. Weldra gaat de eerste, een oude man met een stok, plat in de samengepakte massa. Snel wordt de man opgetakeld en begeleidt naar de ziekenboeg. Einde oefening voor hem, een kwartier latere voor de massa, die mag terugkeren naar het zwembad en het biertje. Oorverdovend blaast de hoorn, gevestigd in de vin van het schip driemaal, waarmee het signaal van vertrek wordt gepresenteerd. Let the fun begin!
sojmundi 