Vreedzaam ligt Mahogany Bay erbij. In het kunstmatige dorpje is nog geen enkele activiteit zichtbaar. Carnival heeft deze pier op Isla Roatan, een eiland voor de kust en onderdeel van Honduras zelf aan laten leggen. Het is een uit de grond gestampt toeristenoord, ingericht op kort verblijf. Nog voor de zon op is opgekomen heeft de Glory al aangelegd aan de pier. De opkomende zon die door de bewolking breekt boven het behoorlijke beboste eiland is een mooi gezicht.
Langzaam komt het leven op gang. Krakend start de kabelbaan, die de luie toerist verplaatst over een afstand van hooguit een kilometer naar het kunstmatig aangelegde strand. Niets is authentiek hier, van het echte Honduras is in Mahogany Bay niets aan te treffen. Ook wonen er in de directe omgeving geen mensen.
en Amerikaans stel met twee koters staan met badhanddoeken in de hand voor het houten hokje waar middels betaling van 12 dollar toegang tot de stoeltjeslift wordt verschaft. Pa grijnst bij het horen van de toegangsprijs, maar trekt toch de knip. Een echte Amerikaan beknibbelt niet op vakantie, echte Hollanders gaan gewoon lopen.
De waarneming van wat groene vingervormige planten op de bodem is het resultaat van tien minuten door een masker met daaraan een pijpje bevestigd naar de zeebodem staren. Geen enkele vis. In de zee waar dagelijks honderden toeristen alles stuk trappen en bevuilen is ook geen fatsoenlijk leven voor een degelijk beest mogelijk.
Luide muziek klinkt uit de speakers van de beachbar. Met dikke letters in verschillende kleuren worden de standaard cocktails aangeprezen op krijtborden. Verveeld hangt het personeel wat bij een tafeltje, weinig te doen vandaag. Op de achtergrond van het tafereel is de Glory als een kolos zichtbaar. Over een paar uurtjes vertrekt hij weer, de tijd in Honduras is zeer beperkt. Te kort om het eiland, de bevolking en iets van Honduras te proeven en te leren, te lang voor een verblijf in kunstmatige omgeving volledig ingericht op de wensen van de gemiddelde Amerikaanse badgast.
sojmundi 